Kebuluran ini mempercepatkan jalan sosioekonomi yang membawa kepada kemiskinan dan ketidaksamaan pendapatan,[10]merosakkan ekonomi dan struktur sosial Bengal serta menghancurkan jutaan keluarga.[11] Krisis ini menjejaskan kesemua lapisan ekonomi masyarakat. Punca utama meluasnya penderitaan ini ialah pemakaian strategi menjual aset demi mendapatkan makanan secara besar-besaran. Sebanyak hampir 1.6 juta keluarga—kira-kira satu suku daripadanya pekebun kecil—cuba menyelamatkan diri dengan menjual atau menggadaikan sawah mereka, secara langsungnya menjatuhkan status mereka dari pemilik tanah kepada buruh.[12] Pemindahan tanah meningkat sebanyak dengan 504%, 665%, 1,057% dan 872% pada empat tahun berikutan 1941.